Ήταν κάποτε ένα άλμπατρος...

Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένα άλμπατρος. Ζούσε στις ακτές ενός νησιού κάπου στον Ειρηνικό. Του άρεσε πολύ να πετάει πάνω από τη θάλασσα την αυγή και να οσφραίνεται τη θαλασσινή αύρα. Λάτρευε τον άνεμο κάτω από τα φτερά του καθώς ορμούσε με δύναμη προς το νερό να πιάσει ένα ψάρι. Αγαπούσε να ατενίζει τον ήλιο την ώρα που έδυε καθώς αυτή (ναι, θηλυκό ήταν) κούρνιαζε στη φωλιά της στην απόκρημνη ακτή μαζί με το μικρό της.

Ένα πρωί που ψάρευε για να ταΐσει το μικρό της κατάφερε να πιάσει καλή ψαριά. Της φάνηκε λίγο βαρύτερη από ότι συνήθως αλλά χάρηκε γιατί θα έφτανε να ταΐσει το μικρό της και να φάει η ίδια. Δυστυχώς εκείνη η ψαριά είχε αλλιώτικα «ψάρια» και απέβη μοιραία για το θηλυκό άλμπατρος και το νεογνό της.

Αλλά αυτή είναι μια συνηθισμένη ιστορία ανάμεσα στις τόσες χιλιάδες ιστορίες με θύματα όχι μόνο τα άλμπατρος αλλά και πολλά άλλα είδη ζώων.

Και η αφορμή; Τα μη-βιοδιασπώμενα απορρίμματα.  Η αιτία; Ο άνθρωπος.

Είναι πράγματι αντιληπτό το πόσο πληγώνουμε τη φύση – και εμάς τους ίδιους – όταν  τα υλικά που χρησιμοποιούμε στην καθημερινότητά μας όπως το πλαστικό, το γυαλί, το αλουμίνιο, το χαρτί καταλήγουν στις χωματερές, ή ακόμη χειρότερα στα ποτάμια, στις λίμνες, στη θάλασσα;

Φυσικά, αυτά τα υλικά είναι απαραίτητα στη ζωή μας. Το πλαστικό, ειδικότερα, χρησιμοποιείται παντού. Από κινητά τηλέφωνα και υπολογιστές μέχρι πλαστικές σακούλες και στυλό, το πλαστικό έχει «πλάσει» την κοινωνία με ποικίλους τρόπους κάνοντας τις ζωές μας πιο ασφαλείς αλλά και ευκολότερες. Ωστόσο, αυτό το υλικό έχει αφήσει το ολέθριο αποτύπωμά του στο περιβάλλον και πιθανότατα στην υγεία μας.

Όλο και πληθαίνουν οι αποδείξεις ότι τα χημικά συστατικά αυτού του υλικού βλάπτουν τόσο τον πλανήτη όσο και τον άνθρωπο. Για παράδειγμα:

• Τα χημικά που προστίθενται στα διάφορα είδη πλαστικού απορροφώνται από τον οργανισμό μας, μερικά από αυτά μάλιστα «αλλοιώνουν» κάποιες ορμόνες.

• Τα υπολείμματα του πλαστικού (τα οποία μπορούν να επιβιώσουν για χιλιάδες χρόνια στο νερό), που συχνά προσλαμβάνονται ως τροφή από θαλάσσια ζώα, μπορούν να τραυματίσουν ή να δηλητηριάσουν το ζωικό βασίλειο.

• Το πλαστικό που θάβεται σε χωματερές μπορεί να απελευθερώσει βλαβερά χημικά στον υδροφόρο ορίζοντα.

Αξίζει βεβαίως να αναφέρουμε ότι περίπου 4% της παραγωγής πετρελαίου ανά τον κόσμο χρησιμοποιείται ως πρώτη ύλη για την παραγωγή πλαστικού και ένα παρόμοιο ποσοστό καταναλώνεται ως ενέργεια στη διαδικασία παρασκευής του πλαστικού.

Το βιοδιασπώμενο πλαστικό θα μπορούσε να είναι η λύση στο πρόβλημα. Όμως, προς το παρόν η παραγωγή βιοδιασπώμενων πλαστικών παγκοσμίως αντιπροσωπεύει λιγότερο από 0,2 τοις εκατό των πλαστικών (που έχουν σαν βάση το πετρέλαιο) και ακόμη μικρότερο είναι το ποσοστό αυτών που δεν περιέχουν χημικά, όπως το πλαστικό από καλαμπόκι ή σόγια.

Εδώ ερχόμαστε εμείς οι καταναλωτές.. οι πολίτες… οι άνθρωποι!

Εμείς και μόνο εμείς μπορούμε να απαιτήσουμε περισσότερο βιοδιασπώμενο, ασφαλές πλαστικό.

Εμείς και μόνο εμείς μπορούμε να λέμε «όχι, ευχαριστώ» όταν μας προσφέρουν μια σακούλα για τα ψώνια μας φροντίζοντας εκ των προτέρων να έχουμε μια πάνινη τσάντα για να βάλουμε μέσα τα προϊόντα που αγοράσαμε.

Εμείς είμαστε αυτοί που πρέπει φροντίζουμε να ξαναχρησιμοποιούμε το πλαστικό που μπαίνει στα σπίτια μας και να το ανακυκλώνουμε όταν δεν μας είναι πια χρήσιμο.

Εμείς πρέπει να φροντίσουμε να μάθουμε πως γίνεται σωστά η ανακύκλωση αφού δεν φρόντισαν γι’ αυτό οι δήμοι.

Οφείλουμε να μάθουμε αν θέλουμε αυτός ο πλανήτης να μην καταστραφεί.

Της Δήμητρας Ανδρίτσιου, μέλος της ομάδας μας (άρθρο που γράφτηκε για το schooltime.gr)